PseudoFelieton - Ktoś, czyli Kobieta

Otwieram się przed Wami coraz bardziej... to i kawałek pisania swojego pokażę... może się komuś będzie nudziło przy kawie... staroć straszna, ale lubię to... takie to nie-wiadomo-co... zawsze mi się marzyły felietony, ale czy ja wiem, co z tego wyszło... jeśli się ktoś zdecyduję to będzie mi bardzo miło...

Mam lat naście, potwierdzone zaczarowanym kartonikiem uprawniającym do spożywania alkoholu, zatruwania się papierochami w sposób legalny i, co dla niektórych najważniejsze, możliwości zamiany zmęczonych nóg własnych na cztery kółka. Dla niektórych, bo dla mnie niekoniecznie...

Usiąść jeszcze bym mogła... w razie deszczu na przykład - dach ma to przynajmniej nie zmoknę, albo ot tak, posiedzieć sobie, najlepiej w dobrym towarzystwie, włączyć fajną muzyczkę i pogadać, albo pomilczeć na ten sam temat. Można się ukryć przed ciekawskimi z przystojnym samcem, albo z przyjaciółką w razie potrzeby zmniejszenia ilości wody słonej w organizmie, poryczeć jej w rękaw, w lusterku wstecznym poprawić makijaż i wrócić skąd sie przyszło.

Wszystko fajnie, ale przecież nie o samo siedzenie chodzi...

Jeździć... nawet bym chciała, w końcu bez prawka jak bez ręki w dzisiejszym świecie. I pewnie bym się nie zastanawiała, gdyby rzecz ograniczała sie do siedzenia za kółkiem i machania nim w prawo lub lewo... a tu nogami trzeba machać z jednego miejsca w drugie, jakieś pedały, drążki, którymi też trzeba ruszać, do tego kręcić kierownicą i może jeszcze patrzeć na drogę... no chwila, chwila... do tego to przynajmniej trzech osób trzeba, z podzielną uwagą w dodatku! a ja jedna, mała, krucha kobietka jestem! metr pięćdziesiąt w kapeluszu. Jak już usiąde w pojeździe czterokołowym to ledwie zza kierownicy wystaje i pomoc poduszki jest mi niezbędna (nie śmiać się, bo szczera być próbuję!).

No ale przyjmijmy już, że usiadłam, że mnie widać, przekręcam kluczyk i... nie jadę.

Moja babcia też byłaby zdziwiona, bo jak sie niedawno dowiedziałam, całe życie była przekonana, że kluczyk się przekręca, ewentualnie wciska jakiś zaczarowany guziczek i autko jedzie... otóż nie, i to nawet ja wiem, trzeba nacisnąć pedał. Nie wiem który, ale wiem, że trzeba! co gorsza, trzeba go trzymać taki wciśnięty dokładnie tyle, ile chce się poruszać w kierunku, który sobie wybierzemy. Pod warunkiem, że ten wybór podświadomy, bądź świadomy w pełni, poprzemy kręceniem kierownicy w odpowiedni sposób!

Podsumowując, nogi zajęte, dłonie na kierownicy i pracują, czasem się odrywają i machają jakimś drążkiem (nie jakimś, tylko wiem którym!), patrze przed siebie, czasem na ręce, na nogi już nie dam rady... obserwuje drogę, przystojniaków w sąsiednich samochodach (staram sie tylko na światłach), przechodniów też obserwuje, bo nie wiadomo czy nie zechcą wyjść mi pod koła... Oprócz tego myślę, co założę na najbliższą imprezę i czy ta sukienka, którą widziałam ostatnio na pewno nie jest zbyt krótka...

Nie, to stanowczo zbyt dużo czynności wykonywanych w tym samym czasie, nawet jak dla mnie... a jak pomyślę o tych osłach na drogach w pojazdach innej wielkości lub koloru uważających się za panów i władców trasy wrzeszczących... no dobra, chyba jedynym cenzuralnym słowem jest: "babo"!

Na razie miejsce obok kierowcy mi w zupełności wystarczy... może do chwili kiedy się zdecyduję na kurs, ktoś wymyśli samochód na guzik...